Page 694 - Stk 2015 Bildiriler E-Kitap
P. 694
işletilmesi gibi faydalarına vurgu yapılmıştır (EESC, 2006). Komite aynı zamanda Avrupa Birliği
üye ülkelerini sosyal turizmin paydaşları olarak tanımlamaktadır (Minnaert vd., 2009: 317).
Barselona’da 4-5 Mayıs 2006 tarihinde yapılan oturumda ve Uluslararası Sosyal Turizm
Bürosu ile Komisyon’un düzenlediği “Herkes için Turizm” isimli konferansta, Avrupa’da başarılı iki
ana sosyal turizm programı bulunduğu vurgulanmıştır. Bunlardan birincisi, Fransız Ulusal Tatil Fişleri
Acentesi tarafından yürütülen tatil fişi uygulamasıdır. (ISTO, 2006: 9-10). Bu uygulama kapsamında
işçiler düzenli olarak maaşlarından bir miktar biriktirmekte, bu miktara işveren ve/veya toplumsal
örgütler tarafından ilave yapılmakta ve bu fişler sadece Fransa’da geçerli olmaktadır.
Benzer uygulamalar İsviçre, Polonya, Kıbrıs, İtalya ve Macaristan’da da mevcuttur (Flanders
Belgium Tourism Notebook, 2009: 80). Çok sayıda işçinin faydalandığı bu sistemin, yurt içi turizm
endüstrisi üzerinde önemli ekonomik etkileri vardır (Minnaert vd., 2011: 406). Tatil fişlerine benzer
bir uygulama da seyahat pullarıdır. Seyahat pulları kullanıcılara %30 oranında bir ek tüketim gücü
kazandırmakta ve kullanıcılar bu pulları istediği dönemde kullanabilmektedir. Verilen pulların, yılın
her döneminde kullanılabilmesi turizmin mevsimselliğini azaltmaktadır (Usta, 2012: 81).
İkinci program ise İspanya’daki IMSERSO Sosyal Turizm Programı’dır. Bu program, yaşlı
kişiler başta olmak üzere, yılda bir milyondan fazla kişinin, sezon dışı dönemlerde, grup olarak
düzenlenen gezilere katılmasına yöneliktir (Barselona Bildirgesi, 2006: 10). Program, yaşlıların yaşam
kalitelerini iyileştirme amacının yanı sıra turizm sektöründeki işsizlikle mücadele etmek gibi
ekonomik bir hedefe de sahiptir (Flanders Belgium Tourism Notebook, 2009: 80). Programa göre,
tatillerin %70’i katılımcılar tarafından ödenirken %30’u kamu otoriteleri tarafından finanse
edilmektedir.
Fransa’daki bir diğer uygulama “Tatil/Seyahat Çekleri” adı verilen uygulamadır ve
Tatil/Seyahat Çekleri Ulusal Ajansı (ANCV) tarafından ilk kez tatile çıkacaklara yönelik tatil
burslarının verilmesi şeklindedir. Bu sistemin temel amaçlarından biri de gelir seviyesi farklılığına
bakılmaksızın toplum içindeki her katmandan bireyin tatil etkinliklerine katılımının sağlanmasıdır.
Benzer uygulamaları sosyal turizmin kamu otoriteleri tarafından desteklendiği Belçika, İspanya ve
Macaristan gibi ülkelerde de görmek mümkündür (Diekmann and McCabe, 2011: 422-423).
Belçika’da yer alan “Tatile Katılım Merkezi”, düşük gelirli grupların tatile/turizme
katılımlarını artırabilmek için hem konaklama tedarikçileri hem de turizm cazibe merkezleri
idarecileriyle müzakere etmekte ve sonuçta vergi/tarife oranlarının düşürülmesi sağlanmaktadır. Bu
müzakere sürecinde, başta özel sektör olmak üzere pek çok kurum “gönüllülük” esası ile hareket
etmekte ve ortak hedef “sosyal sorumluluğun teşvik edilmesi” olmaktadır (Minnaert vd., 2011: 406).
İngiltere’de sosyal turizm politikaları büyük ölçüde hayır kuruluşları tarafından
desteklenmektedir (Diekmann and McCabe, 2011: 422-423). Bu kuruluşlardan biri olan “Break
Hayırseverlik Örgütü”, öğrenme güçlüğü çeken çocuklar ve ailelerinin kısa süreli tatil yapmalarına
imkân veren bir yaklaşıma sahiptir. Break’in toplam dört tane merkezi bulunmakta ve bu merkezlerde,
680
üye ülkelerini sosyal turizmin paydaşları olarak tanımlamaktadır (Minnaert vd., 2009: 317).
Barselona’da 4-5 Mayıs 2006 tarihinde yapılan oturumda ve Uluslararası Sosyal Turizm
Bürosu ile Komisyon’un düzenlediği “Herkes için Turizm” isimli konferansta, Avrupa’da başarılı iki
ana sosyal turizm programı bulunduğu vurgulanmıştır. Bunlardan birincisi, Fransız Ulusal Tatil Fişleri
Acentesi tarafından yürütülen tatil fişi uygulamasıdır. (ISTO, 2006: 9-10). Bu uygulama kapsamında
işçiler düzenli olarak maaşlarından bir miktar biriktirmekte, bu miktara işveren ve/veya toplumsal
örgütler tarafından ilave yapılmakta ve bu fişler sadece Fransa’da geçerli olmaktadır.
Benzer uygulamalar İsviçre, Polonya, Kıbrıs, İtalya ve Macaristan’da da mevcuttur (Flanders
Belgium Tourism Notebook, 2009: 80). Çok sayıda işçinin faydalandığı bu sistemin, yurt içi turizm
endüstrisi üzerinde önemli ekonomik etkileri vardır (Minnaert vd., 2011: 406). Tatil fişlerine benzer
bir uygulama da seyahat pullarıdır. Seyahat pulları kullanıcılara %30 oranında bir ek tüketim gücü
kazandırmakta ve kullanıcılar bu pulları istediği dönemde kullanabilmektedir. Verilen pulların, yılın
her döneminde kullanılabilmesi turizmin mevsimselliğini azaltmaktadır (Usta, 2012: 81).
İkinci program ise İspanya’daki IMSERSO Sosyal Turizm Programı’dır. Bu program, yaşlı
kişiler başta olmak üzere, yılda bir milyondan fazla kişinin, sezon dışı dönemlerde, grup olarak
düzenlenen gezilere katılmasına yöneliktir (Barselona Bildirgesi, 2006: 10). Program, yaşlıların yaşam
kalitelerini iyileştirme amacının yanı sıra turizm sektöründeki işsizlikle mücadele etmek gibi
ekonomik bir hedefe de sahiptir (Flanders Belgium Tourism Notebook, 2009: 80). Programa göre,
tatillerin %70’i katılımcılar tarafından ödenirken %30’u kamu otoriteleri tarafından finanse
edilmektedir.
Fransa’daki bir diğer uygulama “Tatil/Seyahat Çekleri” adı verilen uygulamadır ve
Tatil/Seyahat Çekleri Ulusal Ajansı (ANCV) tarafından ilk kez tatile çıkacaklara yönelik tatil
burslarının verilmesi şeklindedir. Bu sistemin temel amaçlarından biri de gelir seviyesi farklılığına
bakılmaksızın toplum içindeki her katmandan bireyin tatil etkinliklerine katılımının sağlanmasıdır.
Benzer uygulamaları sosyal turizmin kamu otoriteleri tarafından desteklendiği Belçika, İspanya ve
Macaristan gibi ülkelerde de görmek mümkündür (Diekmann and McCabe, 2011: 422-423).
Belçika’da yer alan “Tatile Katılım Merkezi”, düşük gelirli grupların tatile/turizme
katılımlarını artırabilmek için hem konaklama tedarikçileri hem de turizm cazibe merkezleri
idarecileriyle müzakere etmekte ve sonuçta vergi/tarife oranlarının düşürülmesi sağlanmaktadır. Bu
müzakere sürecinde, başta özel sektör olmak üzere pek çok kurum “gönüllülük” esası ile hareket
etmekte ve ortak hedef “sosyal sorumluluğun teşvik edilmesi” olmaktadır (Minnaert vd., 2011: 406).
İngiltere’de sosyal turizm politikaları büyük ölçüde hayır kuruluşları tarafından
desteklenmektedir (Diekmann and McCabe, 2011: 422-423). Bu kuruluşlardan biri olan “Break
Hayırseverlik Örgütü”, öğrenme güçlüğü çeken çocuklar ve ailelerinin kısa süreli tatil yapmalarına
imkân veren bir yaklaşıma sahiptir. Break’in toplam dört tane merkezi bulunmakta ve bu merkezlerde,
680
